آشنایی با مفاهیم حقوق عمومی؛ بررسی مفهوم «نمایندگی سیاسی»

نظریه نمایندگی به‌عنوان کلان تئوری انتظام دهنده امور، نقش به سزایی در کمک به انسان در تمشیت امور او در ابعاد مختلف زندگی اجتماعی نموده و یکی از اصلی‌ترین کارکردهای این نظریه در حوزه سیاست و قدرت بوده است. تا جایی که از منظر اندیشمندان قائل به دمکراسی، تنها راهکار فائق آمدن بر چالش وسعت و گستردگی جوامع امروز از یکسو و نیز تراکم و تکثر بیش‌ازحد جمعیت در این جوامع از سوی دیگر، تنها و تنها متمسک شدن به ریسمان نظریه نمایندگی سیاسی است. نظریه‌ای که با ادعای اعطای نیابت به‌واسطه برگزاری انتخابات از سوی شهروندان به حاکمان منتخب، راهکاری برای توجیه حق حکمرانی حاکمان و مشروعیت زایی برای قدرت سیاسی بوده است. بااین‌حال به نظر می‌رسد به‌واسطه انتقادات و شبهات جدی مطرح‌شده نسبت به این نظریه که پس از دهه‌ها و چه‌بسا قرن‌ها گذشت از زمان طرح آنها همچنان بی‌پاسخ باقی‌مانده‌اند، شایسته باشد با دیده تردید و چه‌بسا انکار نسبت به ادعاهای این نظریه و هواداران آن نگریسته شود و تلاش برای پردازش نظریات جایگزین در خصوص توجیه مشروعیت حکومت و فرآیند برگزیدن شهریاران را وجهه همت خویش قرار دهیم.

واژگان کلیدی: نظریه نمایندگی، نمایندگی سیاسی، نیابت، قدرت سیاسی و حکومت.